Ik word soms zo moe, zo ontzettend moe, van al die reclames, tijdschriften, series en advertenties, waarin ons haarfijn wordt uitgelegd hoe we het perfecte haar krijgen, het perfecte lijf, de perfecte lippen, wimpers, benen, buik, wangen, nagels, tenen, noem maar op. Ik word doodmoe van de “super”modellen die me aanstaren vanaf het papier; graatmager, met een lege blik in hun ogen, botten links en rechts uitstekend. Moe van crash diëten in mijn spam email, moe van advertenties over hoe je zo snel mogelijk het perfecte lijf kunt bereiken. Moe van botox, fillers en liposucties op televisie, moe van het idee dat je aan dat ideaalbeeld moet voldoen om een mooie vrouw te zijn.
Ik krijg er echt steeds meer een hekel aan, hoe oppervlakkig het allemaal is. Ziet dan niemand meer, dat het leven gewoon wat meer een feest moet zijn? Is er geen oog meer voor echte schoonheid? Waarom moeten lachrimpels opgevuld worden? Ziet dan niemand, wat we onze dochters aandoen, met al die modellen, die foto’s in de bladen en op reclame borden, die crash diëten? Is dat wat we jonge meiden (en zeker ook jongens!) willen leren: het maakt niet uit hoe slim of grappig je bent, als je er maar “perfect” uitziet?
Ik heb niets tegen op afvallen, als je het doet voor je gezondheid of om je lekkerder in je vel te voelen. Ik heb niks tegen op een gezond gewicht willen bereiken of houden. Ik heb ook niks tegen op “blingbling”, want ik versier mezelf graag als ik me feestelijk voel. Maar kunnen we met zijn allen even normaal blijven doen?
Laten we eerlijk zijn: Die graatmagere modellen, die waarschijnlijk 40 kilo wegen, zijn meestal niet gezond. Die modellen die je in de bladen ziet zijn bovendien geretoucheerd, uitgehongerd en hebben waarschijnlijk al in geen jaar meer een volledige, gezonde maaltijd gegeten. En dat moet dan rolmodellen voorstellen? Onze dochters hongeren zichzelf uit. Veel meisjes (en een groeiend aantal jongens) gaan veel te vroeg al op dieet terwijl ze niet te zwaar zijn. Er wordt een onrealistisch beeld geschetst van hoe ze er uit zouden moeten zien. En kinderen trappen er in.
Mooie vrouwen, dat zijn echte vrouwen. Vrouwen met een kont, met heupen. Vrouwen met een decolleté. Vrouwen met vormen. Vrouwen met striae, of met schoonheidsfoutjes. Marilyn Monroe had maat 42. Ze was geen uitgemergeld skelet met een toefje haar er op. Haar ogen lagen niet diep in de kassen en ze had geen uitstekende botten. Ze had billen, en borsten, en een echt figuur. Ze was een van de mooiste vrouwen ooit.
Toch zie je nog te weinig realistische modellen, “plus size modellen” zoals ze die noemen, een modellen wedstrijd winnen. Te weinig realistische modellen in bladen, in reclames, op televisie. Te weinig echt, te veel nep. En daar word ik niet alleen moe van, maar onderhand ook een beetje boos. Vrouwen kunnen prachtig zijn, of ze nu maat 36 hebben, of maat 48.
Tot de tijd dat de media eindelijk eens echte vrouwen, in alle maten en vormen gaan laten zien, zit er niets anders op dan in ieder geval aan onze kinderen te laten zien, dat echte vrouwen, ongeacht de kledingmaat, wel rolmodellen zijn. Dat we genieten van het leven, zelfverzekerd zijn, ons niet meten aan verkeerde maatstaven, maar juist gezond met ons lichaam om springen zonder het uit te hongeren. Dat we juist mooie vrouwen zijn, mede door onze imperfecties. Dat we af en toe zeker onzeker zijn, maar ook vaak wel zeker van onszelf. Dat een vrouw voor zichzelf op mag komen, en zich mooi mag voelen, ongeacht de maat die ze draagt. Hopelijk biedt dat genoeg voorbeeld en tegenwicht, tegen wat de media blijft portretteren als de perfecte vrouw.
Chrisje 
Plaats een reactie