De moderne technieken hebben veel voordelen. Je weet altijd wat, waar, wanneer, wie, hoe. Inclusief foto´s en filmpjes. Heel leuk allemaal. (of nou ja, allemaal…) Maar er kleeft ook een irritant nadeel aan de huidige mobiele samenleving. Het schijnt voor sommige mensen zo belangrijk te zijn wat er zich afspeelt in de wereld van sociale media, dat men de echte wereld om zich heen prompt vergeet. Alsof je een doekje over een kanariekooi gooit. Poef, aandacht weg, in zombie modus. 

Zit je midden in een gesprek met iemand, hoor je plots een telefoon trillen. Direct verschuift de aandacht van het gesprek met jou, naar de telefoon. Voordat je het in de gaten hebt zit je tegen iemand aan te praten die alle oogcontact verbroken heeft, het hoofd gebogen, blik op het scherm en volledig afgeleid van het gesprek. Ik vind dat, naast ongelofelijk asociaal, ook een teken van gebrek aan respect voor de gesprekspartner. Als je op een zeer urgent telefoontje zit te wachten, bijvoorbeeld van het ziekenhuis of van een potentiële werkgever terwijl je op het randje van je WW uitkering balanceert, dan kan ik me voorstellen dat je zegt “Sorry, maar dit telefoontje is erg urgent.” voordat je opneemt. Daar zou ik dan zeker begrip voor hebben.

Maar als je iedere willekeurige e-mail, WhatsApp bericht of Facebook melding al belangrijker vindt dan het gesprek dat je voert, dan klopt er iets niet met je, qua fatsoen dan.

Een kennis van me deed dat erg vaak; het gesprek opeens onderbreken voor haar mobiel. Ik had al van alles geprobeerd; kuchen, hoesten, faken dat ik stikte. Niets werkte. Zodra ze afgeleid werd door haar mobiel, maakte het niet meer uit welk onaards geluid ik produceerde; haar aandacht lag dan geheel bij haar telefoon.
Op een dag ben ik gewoon opgestaan toen het weer gebeurde. Ik zat wederom al drie minuten te wachten op antwoord (en dat is lang als je wacht), en er kwam maar niets terug.
Ze ging helemaal op in een aantal reacties op een Facebook status, maakte ik op uit wat ik kon zien. Pas toen ik de ruimte bijna uit liep riep ze me na: “Waar ga je naar toe?” “Naar iemand die wél een gesprek kan voeren.” zei ik, en ik liep door.

Kon ze daar mooi een status over plaatsen op Facebook.