Ik WhatsApp graag. En veel. Ik ben tevens een fanatiek gebruiker van de bijbehorende smileys. Uit nader onderzoek (van mijn eigen telefoon) is gebleken dat ik bijna bij elke zin die ik typ wel een smiley er aan toe voeg om, tja, extra weer te geven wat ik voel, vermoed ik.
Ik typ ook geen korte zinnen. Nee, het zijn hele epistels. Ik ben niet voor niets schrijfster natuurlijk. Eerst tikte ik heel veel zinnen achter elkaar, en verstuurde ze allemaal apart, totdat ik van mijn echtgenoot te horen kreeg dat zijn telefoon van al die losse berichten letterlijk van zijn bureau af was getrild. Sindsdien combineer ik alles wat ik wil zeggen in één appje.

Probleem is dan alleen, als je meerdere vragen stuurt, en je krijgt een “Oké.” terug, je nog niet weet waarop hij oké zegt. Dus dan moet je wel weer een appje sturen, om te vragen wat hij bedoelde met oké.

Sommige vrouwen die ik ken worden er gek van. Stuur je een prachtig verhaal met veel gevoel en hartjes en zo, krijg je “dank, tot straks” terug. Niets zo teleurstellend als zo’n kort, efficiënt mannen antwoord. Zonder smileys.

Maar in plaats van je daar aan te gaan lopen ergeren, kun je het ook in je voordeel gebruiken, bijvoorbeeld door er stiekem en zeer terloops een vraag zoals “Jij kookt vanavond toch?” tussen alle andere vragen in te zetten. Kun je meteen testen of hij wel echt leest wat je geschreven hebt.

Ik heb dit overigens uiteraard van een kennis gehoord, en zal in het geval van een confrontatie met mijn echtgenoot altijd ontkennen dat ik dit zelf bedacht heb en regelmatig probeer.