Gisteren werd mijn echtgenoot veertig. We vierden dat zoals we bijna alles vieren in het leven: met onze vrienden en familie.
Tijdens dat feest kwam het onderwerp leeftijd natuurlijk nog al eens voorbij. Een aantal uit de groep waren de veertig al gepasseerd, een aantal nog niet. “Weet je nog, vroeger?” verzuchtte ik tegen een vriendin. “Toen vonden we iemand van dertig al OUD.” Ze knikte.  “Stokoud.”

Ik ging er over na denken. Ik ben nu zelf vierendertig, maar ik voel me niet veel anders dan toen ik twintig was. Wat zelfverzekerder wel, meer levenservaring ook, maar volwassener? Mwah. Niet echt. Ik geef nog steeds graag feestjes, ga graag naar feestjes, plan graag feestjes, en zo verder. Ik kan nog net zo hard en onbedaarlijk de slappe lach krijgen als toen ik vijftien was, ik kan me ergens op verheugen als een klein kind, kan genieten van een goed gesprek maar ook heerlijk oppervlakkig doen, als het zo uitkomt.

Ik moet nog steeds lachen om Elmo, de muppets, en als ik met ons kind een animatie film kijk zoals Madagascar, lig ik soms nog harder in een deuk dan Kind. En als u denkt dat ik alleen paardje en vliegtuigje met Kind speel wegens goed ouderschap, dan moet ik u teleurstellen: daar zit ook een aanzienlijk deel eigenbelang bij.

Wanneer word je volwassen? Wanneer ben je officieel oud? Misschien ben ik in ontkenning, maar ik vind mensen er tegenwoordig ook veel jonger uitzien. Mijn moeder ziet er nu, jaren later, nog altijd jonger uit dan hoe ze er uit zag op mijn communie foto’s. Toen was de kledingstijl veel ouwelijker: degelijke rok, schoudervullingen tot naast de oren. Vroeger zag iemand van zeventig er al uit als een bejaarde (qua kledingstijl en permanentje dan), tegenwoordig kan ik vaak het verschil niet meer zien tussen iemand van vijftig of vijfenzestig. Iedereen wordt steeds moderner oud. Worden wij de instagrandma’s van de toekomst?

Ik peins er nog even over door. Is leeftijd dan echt niet meer dan een nummer? Blijf je je van binnen echt altijd zo jong voelen? De tijd gaat al zo snel… Ik kan me nu niet voorstellen dat ik me over tien jaar veel anders of ouder zal voelen dan nu.

Ik ga er over nadenken. Althans, nog even. Niet te lang, want voor je het weet ben ik ook veertig. Of zeventig.