Kinderen. Je wilt ze, of niet. Sommige mensen vinden kinderen leuk, maar alleen als er een eindtijd aan de speelmiddag verbonden is en ze weer netjes opgehaald worden door hun ouders. Sommige mensen willen een heel elftal aan kinderen. Prima. Sommige mensen willen geen kinderen. Ook prima. Sommige mensen vinden hun gezin compleet met één kind. Nogmaals: prima.

Althans, dat zou je denken. Toch valt het me op dat sommige mensen, waar het voortplanting betreft, een opdringerige mening er op na houden. Waar het al dan niet krijgen van kinderen, of van méér kinderen, een zeer persoonlijke en intieme aangelegenheid is, die soms zelfs ronduit gevoelig ligt, weerhoudt dat omstanders (en soms zelfs volstrekt vreemden!) er niet van om ongepaste vragen te stellen.
De rijst is nog net niet uit je trouwschoenen verdwenen, of er komt vaak al een lollige, aangeschoten oom of tante met dubbele tong vragen wanneer er nageslacht komt. Niet eens OF, nee, wannéér. Want sommige mensen gaan er vanzelfsprekend van uit dat je je überhaupt wilt én kunt voortplanten.
De vragen, opmerkingen en oordelen die je je schijnbaar moet laten welgevallen, zijn niet van de lucht. Sommige opmerkingen zijn zelfs ronduit beledigend te noemen. Alsof je niet mee telt, wanneer je er voor kiest om geen nageslacht te maken. Of, erger nog, je je zou moeten verantwoorden waarom het niet lukt, als dat zo is.

Na de geboorte van ons kind was de eerste maanden nog alles rustig. Maar zo rond de eerste verjaardag begonnen de vragen te komen. ‘En, wanneer komt nummertje twee?’ ‘Wanneer komt er een brusje?’ (Overigens vind ik persoonlijk het woord “brusje” een afschuwelijk woord, maar dat terzijde.). Ik heb er vroeger nooit over nagedacht hoe veel kinderen ik later wilde krijgen. Ook toen ik zwanger was, dacht ik: ‘We zien wel’. Allereerst moest het nog maar eens lukken allemaal. En dan zouden we wel weer verder zien. Nu heb ik goede redenen om niet weer zwanger te willen raken, waar ik hier geen uitleg over ga geven. Maar de vragen die je krijgt over het wegblijven van de schijnbaar automatisch verwachte nummer twee zijn niet van de lucht.
Sommige mensen vinden het zelfs zielig voor ons kind. Van sommige opmerkingen word ik woest, want als er één kind niet verwend is is het ons kind: hartstikke sociaal (met dank aan veel contact met neefjes, kinderen op het kinderdagverblijf, vriendjes en vriendinnetjes), lief en vrolijk, speelt graag met andere kinderen, maar kan ook echt genieten van de rust die er thuis is. Gewoon een gelukkig kind.
Raar, dat sommige mensen daar schijnbaar moeite mee hebben: wij hebben er geen enkel probleem mee. Alsof het hebben van broers of zussen een garantie is dat je niet eenzaam wordt als volwassene. Ik heb zelf een goede band met mijn broer, maar ik ken genoeg mensen die hun broer of zus niet eens meer (willen) zien of spreken. En natuurlijk heeft het voordelen om met broertjes of zusjes op te groeien, maar het heeft ook nadelen. Onderzoeken wijzen overigens ook uit dat het helemaal niet slecht is, of erg, of zielig, om enig kind te zijn. Overal is dus wel iets voor te zeggen.

Dan is er nog de uitspraak, ‘Eén is geen.’ Echt. Zonder met hun ogen te knipperen noemen ze mijn kind indirect geen kind. ‘Maar als je twee kinderen hebt, en er dan eentje dood gaat, dan heb je er tenminste nog één!’ zo werd mij uitgelegd. Pardon? Alsof je wereld niet vergaat wanneer je meer kinderen hebt, als een van je kinderen komt te overlijden. Lijkt me dat je wereld dan sowieso instort, of je nu een, twee of tien kinderen hebt.

Overigens krijgen mensen die geen kinderen willen, het ook vaak zwaar te verduren. “Maar straks heb je spijt hoor.”, “Hoezo, geen kinderen?” of “Als je de juiste tegen komt, krijg je vanzelf rammelende eierstokken!”. Pardon? Waarom MOET iedereen per se kinderen krijgen? Tel je niet mee als je kinderloos bent? Wat is dat nu weer voor onzin?
Mensen die een meer dan gemiddeld aantal kinderen hebben, krijgen te horen dat het ze allemaal veel te lastig lijkt, zo veel nageslacht. En hoe ga je dat betalen? En wat een gedoe zeg, zo veel kinderen in een auto.

En de aller, aller, aller ergste opmerkingen zijn de opmerkingen die gemaakt worden tegen mensen die geen kinderen kunnen krijgen, ook al willen ze ze nog zo graag. “Je moet gewoon niet te veel bezig zijn er mee. Dan word je wel zwanger.” Of: “Het is vast de stress waardoor je niet zwanger raakt. Doe maar eens wat rustiger aan!” Of: “Mijn nicht ging een week lang elke avond met haar benen in de lucht liggen met een brandende kaars op haar voeten, en hopsakee! Zwanger!”
Tenenkrommend. Alsof je er iets aan kunt doen. Alsof je het zelf schuld zou zijn, zelfs. Aan dat soort quasi goed bedoelde adviezen, met daarin kwetsende insinuaties verwerkt, hebben mensen niets. Medeleven en oprechte interesse tonen, daar voelt iedereen zich een stuk beter bij. Geen zinloos geneuzel over alternatieve methoden, en al helemaal geen aanpraten van een onterecht schuldgevoel.

Sommige m

ensen gaan er blindelings en onterecht van uit, dat je je überhaupt wilt én kunt voortplanten

.

Ik vind dat mensen helemaal zelf moeten weten of ze wel of niet (en indien wel, hoe veel) aan kinderen willen beginnen. Daar hebben buitenstaanders nu eenmaal niets mee te maken. Iedereen maakt zijn eigen keuzes, gebaseerd op voor hem / haar zwaarwegende redenen. En wat ‘de mensen’ daar van vinden? Dat moeten ze maar naar de politie brengen.