Mijn echtgenoot kaart sinds een aantal jaren met vrienden. Dat doen ze iedere week op een vaste avond. Mijn man zit er sinds een paar jaar bij, maar de groep bestaat al ruim vijftien jaar. Het enige dat vast staat aan het hele gebeuren, is de vaste dag in de week. Die verandert nooit. Verder zijn er geen afspraken. Op de vaste Kaart Dag wordt pas na etenstijd gecommuniceerd over details. Het wordt elke week bij iemand anders gehouden. Ze beslissen pas op de laatste minuut waar het plaats zal vinden. Als iemand van de groep niet kan (het is best een grote groep), dan zegt die dat gewoon via de groepsapp. “Ik kan niet.” zegt zo’n man dan. “Oké.” zeggen de andere mannen dan, en daarmee is de kous af.

Hoe anders is dat bij (de meeste) vrouwen. Allereerst zou ik er persoonlijk helemaal gek van worden dat ik nooit van te voren zou weten waar het plaats vindt. Is het bij die? Of bij die? Bij mij? Moet ik poetsen en nog snel even van alles op het oog opruimen? Moet ik het toilet nog even snel in de chloor zetten? Heb ik voldoende drinken in huis? Komen ze nou wel of niet hier vanavond? Helemaal opgefokt zou ik er van raken.
Maar de mannen, die hebben daar geen last van. De eerste keer dat de kaart avond bij ons thuis gehouden werd, rende ik nerveus door de woonkamer. “Het is hier een rommel!” zuchtte ik. “Hoezo, dat valt toch wel mee?” zei mijn man. “En bovendien, hou maar op met opruimen hoor. We zijn mannen. Wij letten daar niet op.”
Terwijl ik in de diepvries op zoek ging naar snacks om in de frituurpan te gooien, zei mijn man dat een zak chips in een kom ruim voldoende zou zijn. En die zak chips had hij al gevonden, in de keuken.

Vrouwen zijn over het algemeen toch anders, althans, niet allemaal, maar veel in mijn omgeving wel, ikzelf inclusief. Met mijn vriendinnen heb ik maandelijks een vriendinnen avond. En dat gaat, tja, toch echt heel anders. Allereerst plannen we ruim op tijd, want anders kan niemand. Kinderen, sport lessen, noem maar op. Het is al een heel karwei om één datum per maand te vinden. Als een van ons niet kan, dan leggen we uit waarom, zonder dat dat gevraagd wordt. Maar als we dan vertellen dat Kind ziek is, dan geven we uitingen van medeleven, vragen we door,  bieden we aan om de datum te verplaatsen, noem maar op. Wij zouden nooit zeggen “ik kan niet.” zonder uitleg, en de rest zou daar nooit genoegen mee nemen. Daarbij zorgen we dat ons huis er toonbaar uit ziet voor bezoek, en neemt meestal iedere vrouw uit zichzelf iets lekkers mee, een baksel of in mijn geval (wegens gebrek aan bak talent) iets wat ik gekocht heb dat door iemand anders gebakken is en in een winkel gelegd. De mannen zouden er om lachen. Wij vinden het de normaalste zaak van de wereld.

De meeste mannen die ik ken, vinden het ook wel prima als ze elkaar eens vijf maanden niet zien, toevallig. Bij ons, de vrouwen, is dat ondenkbaar. Dan moet er op zijn minst een wereldoorlog zijn uitgebroken, of er is iets anders aan de hand. Want anders zou je nooit zo lang niets van je laten horen. Dat is gewoon absoluut ondenkbaar en niet mogelijk! We hebben regelmatig contact nodig. En nee, dat hoeft heus niet elke week, maar toch wel minstens eens per maand! Anders klopt er iets niet.
Maar voor de meeste mannen die ik ken, klopt dat prima. Die komen elkaar dan weer op een verjaardag tegen, slaan elkaar eens op de schouder en zeggen “Lang geleden! Leuk.” en drinken samen een biertje.

Ach, zolang we het allemaal maar gezellig hebben. Met of zonder uitleg. En dat hebben we.