Als je als vrouw verliefd wordt op een man, en dat gebeurt vaak toch wel eens, dan heb je een aantal opties.
Vroeger had je dat trouwens niet, veel opties. Toen had je naar het schijnt ongeveer één optie: afwachten. Langs de kant van de dansvloer gaan staan en af en toe sluiks een blik werpen. Je beste beentje voor zetten vanonder je rok, en afwachten of je gevraagd werd. Hoe anders is dat nu. Vrouwen zijn geëmancipeerd, betalen hun eigen rekeningen, verdienen hun eigen geld, hebben alle rechten die ze verdienen. En dat is maar goed ook. Maar het compliceert de boel wel een beetje, nu we een man niet meer per definitie nodig hebben om rond te komen. Tegenwoordig kan een beetje meid die op haar toekomst is voorbereid, haar eigen boontjes wel doppen. Ik ken haast geen vrouwen meer die niet werken, of hun eigen geld niet verdienen.
Met het veranderen van de tijden veranderde ook het paringsritueel tussen mannen en vrouwen. Waar vroeger een afwachtende rol was toebedeeld aan de vrouw, past dat tegenwoordig niet meer in het plaatje. Maar wat dan? Sommige mannen houden er wel van als je als vrouw direct bent; anderen schrikt het af. Maar dan rijst meteen de vraag; wil je een man die meteen terugdeinst van een beetje eigen vrouwelijk initiatief? Of is dit terugdeinzen van de man een natuurlijk filter, dat jou aantoont of je een modern exemplaar voor je hebt?
In ieder geval is het – zoals met zo veel dingen, gelukkig – veel meer tweerichtingsverkeer geworden.

Helaas is er ook een nieuw fenomeen ontstaan, namelijk dat van de emotioneel onbereikbare man. Ontoegankelijk is hij, maar zo lijkt hij in het begin van de opbloeiende romance niet. Verre van zelfs. In het begin, als hij nog aan het jagen is, dan is niets hem te veel. Dan maakt hij haar het hof, vertelt hij haar de meest prachtige verhalen, kijkt hij haar diep in de ogen en fluistert hij haar naam alsof het poëzie is. Dat is allemaal heel erg mooi en prachtig. De vrouw bloeit langzaam op en vraagt zich heimelijk af of ze nu dan toch het winnende lot uit de loterij heeft getrokken. Totdat ze iets (voor hem) afschuwelijks doet: ze toont hem de eerste, voorzichtige signalen van affectie en liefde. Ze nodigt hém een keer uit voor een etentje met haar vrienden, of met haar zussen. Of ze stuurt een SMS te veel, met daar in iets te veel xxxjes. Dan begint plots het luchtkasteel in elkaar te donderen. Eerst denkt de vrouw nog; hij heeft het gewoon druk. Zijn baan is ook zo veeleisend, hij heeft het ook zwaar. Maar dan worden de dagen weken, en de weken maanden. De man begint steeds meer vage uitspraken te doen. Waar hij eerst nog zo welbespraakt en uitgesproken leek, worden zijn uitspraken nu een verzameling van onbegrijpelijk vage begrippen. Waar zijn blik zich normaliter vast zette in de hare, ontwijkt hij nu oogcontact alsof ze van de Jehova is en aan zijn deur staat.

Vertwijfeld vraagt de vrouw zich af wat ze verkeerd gedaan heeft. Meestal heeft ze niets verkeerds gedaan, maar de emotioneel ontoegankelijke man zal dat niet toegeven. Nee, die zal het vooral zo vaag mogelijk houden. Totdat ze het niet meer aankan en hem een bericht stuurt, met de vraag wat hij nu eigenlijk wil. Dan komt de aap uit de man. Hij heeft bindingsangst. Durft zich niet te hechten. Iets met dat het leven te kort is, hij er niet klaar voor is, en meer van dat soort nonsens. Wat hij daarmee eigenlijk bedoelt te zeggen, is dat hij ergens een kink in de kabel heeft, want hij is alweer op zoek gegaan naar zijn volgende prooi, om exact te zijn vanaf het moment waarop zij zijn liefdesuitingen begon te geloven en beantwoorden. Het type ontoegankelijke man is van het desastreuze soort. Hij verwoest het vertrouwen van vrouwen. Hij jaagt totdat de buit binnen is; als die eenmaal binnen is, port hij er nog eens tegen als een kat tegen een dode muis. Niet meer interessant. Op naar de volgende.

Voor vrouwen is het bovenstaande fenomeen enorm verwarrend. Want: wanneer weet je nu of je een oprechte man hebt getroffen, en wanneer loop je met open ogen in de val van de emotioneel ontoegankelijke player? Hoe voorkom je dat je hart gebroken wordt door iemand die dat niet eens waard is?
Behalve vertrouwen op de eigen intuïtie, lijkt er niet veel aan te doen. Tref je ongelukkigerwijs zo’n man met bindingsangst, dan zit er maar één ding op: zo snel mogelijk alle contact verbreken (en dat ook zo houden als hij zich dan plots lijkt te bedenken: dat doet hij alleen omdat je dan weer opjaagbaar bent. Dan is zijn buit opeens weer buiten en kan hij hernieuwde interesse veinzen in combinatie met gemaakte spijt, die hij vaak zelf ook nog gelooft!).

Gelukkig zijn er ook nog veel échte mannen. Goede mannen. Mannen met oprechte gevoelens, die verliefd op je worden, zonder bindingsangst. Die nog verliefder op je worden als je zijn liefde beantwoordt. En ook al is je hart verpletterd door de emotioneel onbereikbare soort, vergeet dan niet dat er ook mannen bestaan die je vertrouwen wel degelijk waard zijn.