Ik had het er met mijn echtgenoot over op mijn verjaardag. We hadden het over mannen, en het kopen van een cadeau voor een vrouw.
Je weet wel, dat een deel van de mannen vaak niet weet wat ze voor hun vrouw kunnen kopen. Verjaardagen, trouwdagen, Valentijnsdag (oftewel Commerciedag); meerdere keren per jaar staat een aanzienlijk deel van de mannen er hulpeloos en reddeloos verloren bij. Sommige mannen zijn er goed in; anderen worden er wanhopig van. Met de ziel onder de arm vertrekken ze naar het dichtst bijzijnde winkelcentrum, om hopeloos om zich heen te kijken.

Cruciale Fout

Aangezien veel mannen niet vaak een juwelier of een damesmodewinkel vrijwillig van binnen bekijkt, komt men al gauw uit bij een praktischer winkel. En daar gaat de Man de fout in. What the hell moet ik haar kopen, denkt de man, en hij loopt nog maar een keer een rondje door de Hema, de Albert Heijn en de Xenos. Aha! denkt de man. Iets praktisch. Dat ze er iets mee kan, en zo. Dat zal ze fijn vinden. En dus komt de man trots thuis met een prachtig pakje met zwaar teleurstellende inhoud.

Dat vraagt om wat onderzoek. Na zorgvuldig research in mijn directe omgeving blijkt dat een aantal mannen regelmatig de plank volledig mis slaat (en dan bedoel ik echt honderd meter naast de plank) bij het kopen van cadeaus. Navraag onder de vrouwen om mij heen wijst uit, dat het in ieder geval op zijn minst regelmatig voorkomt. Zo kreeg een vriendin een telefoonlader voor haar verjaardag. Een andere kennis kreeg van haar man maar liefst een stofzuiger. (Hij leeft nog. Maar het was kantje boord, en het feit dat hij zelf ook vaak stofzuigt redde zijn leven volgens Vriendin.) Weer een ander kreeg een hele dure, lelijke, zwarte USB stick. Wil overigens absoluut niet weten waar die geëindigd is, die stick.

Veel Te Veel Keuze

Enfin, een niet nader te noemen percentage van de mannelijke bevolking lijkt dus nog het een en ander te moeten leren. Als onderdeel van mijn research overlegde ik met diverse Mannen. De gemiddelde Man waarmee ik sprak, was van mening dat het moeilijk is, omdat er Veel Te Veel Keuze is.
Tja. Daar moet ik de man toch wel gelijk in geven. Juweliers, modezaken, drogisterijen…
Make-up? Nee, dan zal ze denken dat hij vindt dat zij er slecht uit ziet. Dat moeten we niet hebben. Welke oogpotlood van de 637 zal haar ogen complimenteren? En die driehonderd lipsticks, welke kleur past dan bij haar huid? En bij haar haren? Als de verkoopster vraagt welke huid soort zijn vrouw heeft, mompelt hij iets over te laat zijn en rent met piepende luchtwegen de make-up gang uit.
Parfum? Maar welke dan? Wat is een merk waardoor ze niet naar een sinaasappel gaat ruiken, of naar een augurk? De verkoopster zwaait driehonderd monstertjes voor zijn neus heen en weer, waardoor hij nog misselijker wordt dan hij al was. `Ik kom er op terug.´ mompelt de man, en hij rent naar buiten.
Een sieraad dan?
Maar wat vindt ze leuk? En, indien hij iets vindt: Welke maat vinger, nek, arm heeft ze in godsnaam? En als de ketting te kort is, gaat ze dan huilen omdat ze tien kilo zwaarder is dan toen hij haar leerde kennen? Het angstzweet staat inmiddels als glinsterende diamantjes op het voorhoofd van de man. Voordat die druppeltjes op de toonbank vallen, tussen de tientallen sieraden, haast hij zich de juwelierszaak uit, en rent naar de Media Markt. Daar kan hij weer ademen.
Het is ook niet gemakkelijk.

De oplossing

Ik stel voor, dat vrouwen die hun mannelijk exemplaar herkennen in bovenstaande omschrijving, vanaf nu doen alsof hun man Sinterklaas is. Heel simpel. Gewoon op tijd een wenslijstje maken. Opschrijven welk merk, kleur, type nummer. Welk sieraad, welke soort goud of zilver, of staal, welke maat je nek, vinger of arm heeft. Opschrijven die hap. Mannen wíllen wel graag iets leuks voor je kopen. De intentie is goed. Laten we het niet moeilijker maken dan nodig. Bovendien: Het bespaart je op den duur een hoop USB sticks en stofzuigers.