Facebook. Het blijft verslavend. Er zijn mensen die er veel op zetten. Sommige mensen zetten er elke dag iets op. Ik ook. Vind ik leuk. En er zijn ook mensen die daar dan een mening over hebben, wat alleen maar betekent dat zij ook veel op Facebook zitten, alleen zitten zij alleen maar te kijken. Dus eigenlijk zijn we bijna allemaal even gek.

Ik vind trouwens bijna alles wel leuk om te zien op Facebook. De eerste pasjes van het kind van, het eerste fruit hapje van de dochter van, de dansende buurbaby, de skydive van een heldhaftige vriendin, het neefje dat trots is op zijn behaalde diploma, het smakelijk opgediende avondeten van de verre achternicht.
Joe. Allemaal leuk, allemaal prima.
Maar er is een nieuw fenomeen ontstaan: een soort snel verspreidend virus van verkleinwoorden. Verkleinwoorden zijn net als alcohol: heel leuk, mits je weet hoe veel je het moet gebruiken. Maar sommige mensen weten geen maat meer te houden en blaten verkleinwoorden alsof hun leven(tje) er van af hangt. “Vanavondjes gezelligjes saampjes met mijn allesje op het bankje, televisietje kijken.” Dat soort statussen. Alleen al bij het woord allesje krijg ik acuut kramp. Of dit: “Strakjes saampjes met mijn liefje uit eten bij zoooooo’n leuk restaurantje,  en daarna met zijn tweetjes romantisch een filmpje pikken. Ben zooooo blij dat het weekendje er eindelijk is na een druk weekje zonder mijn allesje!”
Braak.

Oh, en nu ik toch bezig ben: het is mijn broer, niet me broer. En het is echt leuk, niet eg leuk. En oh ja, het is dansen, niet danseeeeee.

Zo, dat gezegd hebbende, ga ik nu eg even met me kontje op me bankje zitten. Eventjes televisietje kijken, saampjes met me allesje natuurlijk.