Chrisje

Verbijstering. Dat voelde ik bij het bekijken van een nieuw programma op SBS6: “Het is wel je kind.” In dit programma probeert de presentator problemen tussen ouders in vechtscheidingen op te lossen, zogezegd in het belang van de kinderen. 
Afgezien van het feit dat ik het absoluut niet in het belang van de kinderen vind om hen bij de uitzending te betrekken, vind ik het bovendien nog kwalijker dat de presentator tranen probeert te trekken bij die kinderen. Erger nog zijn de ouders. Wat doet het me leed om te zien wat die kinderen meemaken. Het gemis van één van de ouders, waar ze niets aan kunnen doen, behalve het maar accepteren. De enorme bak ellende die hun ouders over hen heen storten, nog jaren na hun vechtscheiding. Hoe die kinderen betrokken worden bij de ruzies. Hoe ze weg gehouden worden bij hun vader of moeder, om alimentatie af te dwingen. Hoe hun ouders elkaar zwart maken, over hun hoofden heen. Hoe hun ouders hen als schaakstukken gebruiken om de ander schaakmat te zetten.

Een kind is altijd loyaal naar beide ouders.

Die loyaliteit verdienen echter lang niet alle ouders, zo blijkt maar weer. Ik ben zeker geen voorstander van bij elkaar blijven als de relatie niet meer werkt, maar ik maak me plaatsvervangend, namens die machteloze kinderen, zó kwaad op die ouders.

Waar halen ze het lef vandaan om hun kinderen mee te sleuren in de ellende? Wat ben je in vredesnaam voor moeder of vader, als je de andere ouder dermate door het slijk haalt? Geldproblemen, nieuwe relaties; het mag allemaal geen reden zijn om je kind tegen de andere ouder op te zetten.
Kinderen identificeren zich met beide ouders. Door de andere ouder zwart te maken zeggen die ouders eigenlijk “Ik vind de helft van jou afschuwelijk. Ik haat de helft van jou.” Dat is misschien niet wat ze bedoelen, maar dat is wel wat een kind hóórt.
Wat zo mogelijk nog veel erger is, is dat dit zo vaak voorkomt, zonder dat ouders zich ook maar een seconde af lijken te vragen of ze hun eigen sores niet eens zouden moeten uitpraten, in plaats van hun kinderen voor de rest van hun leven te beschadigen.

Aan het einde van een aflevering van het programma zag ik het verdriet van het dochtertje, waar de camera natuurlijk nog eens extra op inzoomde. Met een dikke lamp er op.
Want tranen, dat trekt kijkcijfers.
En kindertranen al helemaal natuurlijk. Walgelijk. Dit grote, kleine mensenleed zodanig in de spotlight zetten is onterend.

Of het nu om dit programma gaat, of om andere programma’s waar kinderen bij betrokken worden: ik roep op tot een landelijke boycot van die programma’s. Als niemand kijkt, zijn ze snel genoeg van de buis.
Kinderen begrijpen vaak niet waar ze ja tegen zeggen. Of zijn nog te jong om lange termijn consequenties te overzien. Daarin moeten ze beschermd worden. Door hun ouders in de eerste plaats. Wat mij betreft worden de kinderen acuut uit al die programma’s gehaald.