Zodra ik (15 jaar geleden alweer) op mezelf ging wonen, amper negentien was ik, kocht ik een kat. Kaya heette ze, mijn eerste huisdier. Kaya klom langs mijn broek omhoog, stal complete, onschuldige en nietsvermoedende biefstukken van het aanrecht en ving vogels ter grootte van een ooievaar als het zo uitkwam. Street smart was ze. Ze miauwde niet, ze schreeuwde. Toen ze de eerste keer binnen kwam lopen in de woonkamer, keek ze goedkeurend naar het behang. Mooi, een hele brede, grote krabpaal, zag ik haar denken.

De eerste hond kwam een paar jaar, en een paar katten later. Spike de buldog. De eerste keer dat mijn moeder hem zag, sprak zij de legendarische woorden: “Wat is de voorkant?”. Dat was ook moeilijk te zien. Hij was net een worst op pootjes. Spike was relaxt, lief, eigenwijs, koppig en best een beetje veel lui.
Ging ik met hem wandelen, besloot hij halverwege dat hij geen zin meer had. Stond ik daar, met een plat liggend beest dat geen spier meer verroerde. Hij deed rustig een dutje midden in het bos. Want weet je wel hoe lekker mos ligt?
Als we ‘s avonds op de bank lagen liet hij sluipmoordenaars. Zo noemde ik zijn scheten; u mag zelf invullen waarom. Als je dan vooraf toch heel zacht “pfffffffrrrt” hoorde, was je misschien nog net op tijd om op de vlucht te slaan. Die lucht!! Als je dan naar adem zat te snakken keek hij je aan met een blik die zowel trots als onverschilligheid verried.

Nu, tien jaar later, is Spike er helaas al lang niet meer. Hij werd niet oud. Ik huilde als een klein kind toen hij ging. Hij was mijn gerimpelde maatje. Hij herinnerde me er dagelijks aan dat het leven niet ingewikkeld hoeft te zijn. Hij remde me letterlijk af.

Nu heb ik weer een hond, maar dit keer een pittiger type. Het type IK-BEN-ZO-BLIJ-OM-JE-TE-ZIEN-OOKAL-BEN-JE-MAAR-VIJF-MINUTEN-WEG-GEWEEST-DAT-IK-HEEL-HOOG-SPRING-EN-NIEMAND-KAN-ME-STOPPEN!

Honden en katten. Je kunt er van denken wat je wilt. Ze worden soms weg gedaan om niks, aan bomen vast gebonden als mensen op vakantie willen. Terwijl ze zo veel beter verdienen. Ze verdienen veel meer respect. We kunnen een voorbeeld aan ze nemen. Ze accepteren je altijd zoals je bent. Ze zijn altijd blij om je te zien. Ze leven in het nu. Ze halen nooit oude koeien uit de sloot. Ze spelen, slapen, zijn intuïtief en helemaal zichzelf. Ze trekken zich absoluut niks aan van wat andere katten of honden van hen vinden, en ze zijn content met wat eten, drinken, een warm mandje en wat lekkers op zijn tijd. Welk mens ken jij die daar nog genoeg aan heeft?

Dus als je nog voornemens zocht voor 2015: word wat meer zoals een hond of een kat.